EMILIO CAMBEIRO - GALIZA

Chámome Soult. Cando nacín puxéronme nome de can. Seica era usual no rural da beira atlántica ter sempre na casa algún can chamado Soult, mais ao eu nacer xa non había can; así acabei eu co nome.

Hai uns tres anos deixei o fogar natal no cal me eu criei. Viñen á cidade acompañando ao meu “amo” nun día de moita calor. Lembro ben o sol a bater forte e iluminar o grande río. Eu nunca visitara a cidade. Ningunha cidade. Edificios, estradas, coches, tendas, persoas, bares, fume, luces e luces e luces e centos e centos de luces que toleaban e fascinaban aos meus inocentes ollos daquel tempo. A confusión. A loucura.

Ao cabo dunhas poucas semanas xa lle perdera o pánico, o medo inicial ao descoñecido. Comecei así a escapar pola noite e percorrer as ruelas dos diferentes bairros, fascinado pola contraste entre a pedra, a auga e os farois amarelos a palidecer no escuro. Mais a miña perdición foi coñecer o meu bairro actual. Ruelas imposíbeis a se cruzar en mil labirintos escuros que achegan a beira do río coa montaña, onde está o señorial castelo que a coroa e observa con desdén ao resto da cidade. Escadas, escadinhas, becos… igrexas, capelas, panteóns… cantidade desmesurada de rueliñas e igrexas nunca antes vista polos meus ollos felinos. Apaixoneime da súa noite de tal modo que todas as noites sentíame estrañamente atraído por unha forza rara, que me facía fuxir e me dirixir cara o lugar dos mil becos, ao lugar dos vidros partidos polo chan do que nalgún momento pasado fora unha garrafa de viño, lanzada violentamente contra as paredes por algún nostálxico de Avril, até as pelotas da situación actual.

Esta necesidade de a percorrer cada noite, mesmo como a necesidade do sangue a pasar polas mil veas que atinxen o meu corpo e me dan a vida, foi o que me levou a tomar a decisión de fuxir. Non nacera para animal de casa. Non nacera para agardar ao meu “amo” e dar voltas sobre as súas pernas para suplicar o meu alimento. Deixarme acariñar coma un parvo para ter garantido o meu sustento e agardar por el, agardar na casa tendo todo o bairro para min só… iso si que non.

Aos poucos funme introducindo na súa vida até o día de hoxe, día que me considero un máis dos seus habitantes; un máis a percorrer as súas rúas que me dan a vida. Ser un máis, e compartir con eles os días, compartir as noites, compartir as vellas mesas de madeira roída que soportan cóbados cansos e xerras de viño, mentres o silencio sepulcral tacitamente pactado por todos os que frecuentamos os tascos nocturnos deixa paso á voz e ao lamento desgarrado. Deixa paso á poesía. Deixa paso á palabra melancolía.