MORTE
Loitei contra a morte
na máis triste
de tódalas batallas.
E perdín.
Preguei a tódolos deuses
en que cren os homes
e o silencio foi vidro
en que estrelei a fe.
na máis triste
de tódalas batallas.
E perdín.
Preguei a tódolos deuses
en que cren os homes
e o silencio foi vidro
en que estrelei a fe.
Non serviron as armas
da ciencia,
da esperanza,
nin do amor.
Xamais houbo respostas.
Nin nunca as haberá:
serán os meus "por que"
como ecos no vento
ouveando sen parar.
Quedará a miña dor
para sempre comigo,
impedindo achegarme
ao teu recordo
e abeirarme nel.
Quedará a impotencia
de sabermos vencidos
onde xa nunca
voltaremos gañar.
E queda a certeza
de que xa non hai mañá.
Nin tan sequera nada
que pague a pena
conservar.
Que é tan só este momento,
este intre, apenas.
E a vida vaise xa.
Sem comentários:
Enviar um comentário